Një ditë vjeshte

Nga Pier Paolo Pasolini






Ishim çiliminj
nën këtë çati
nën po të njëjtin diell,
dhe zemra sëmbuar barabar nga mërzia.
Mërzi se rronim
gjithë dritë të butë
dhe ngjyra vezulluese.
Mërzi’ fëminie
me plot kohë përpara
i lumë e i sigurt, jetë e njëmendtë.
Tash kthehet e pafund
pa të ardhme, e lodhur.
O trupi im i mplakur
në këtë rini
të paqtë si dita,
ngrohu nën këtë diell
që mos të t’duket ëndërr
kur në një jetë tjetër të rrosh.


© Në shqip: A. Baro