Nga Abelardo Linares
Meqë e nesërmja nuk ekziston e gjithçka është
terr,
telefonomë dje.
Kamerierë sqimatarë majë gishtash,
të zhdërvjellët,
përshkojnë tokën
si t'ish një sallë e madhe, e vetme
e mbërrijnë gjer tek unë për të më thënë
në Bogota a në Los Anxheles
që ti po pret në telefon,
jo tani,
por një muaj a një shekull më parë,
tek më kërkon pas,
në thellësitë e kohës
e po më pret
në një të djeshme që tashmë është, aq larg,
sa agu i botës.
Ato që dëgjoj
tok me zërin tënd,
nuk janë interferenca a zhurmat e linjës
por bulurima të afërta
dinozaurësh,
që na kthejnë fort të rinj,
aq të rinj
saqë e ardhmja jonë është kthimi në det,
tek na mbijnë pendët shpinore,
me mallin e krahëve,
dhe shija e njelmët e buzëve të mia
s'është shija e lotëve të tu
por ajo e ujit të kripur ku lindëm.
Pas, pas
sa të bëhemi njësh me të parën qelizë.
E ky fund qoftë
një fillim i ri për shpjegimin e botës.
Përktheu: Aida Baro
Photo by Eni Turkeshi - We are accidents waiting to happen
