Zemërguaskë

Nga Mario Benedetti

Se të kam dhe s'të kam

se t’mendoj

se nata është këtu syçelë

se nata shkon dhe them e shtrenjtë

se për t’marrë shëmbëlltyrën tënde ke ardh’

dhe ti je m'e mirë se çdo shëmbëlltyrë jotja

se je e bukur nga shputat gjer në shpirt

se je e dashur nga shpirti gjer tek unë

se e butë fshihesh pas krenisë

vogëlane dhe e butë

zemërguaskë

se je imja

se s'je imja

se të sodis e vdes

e më keq akoma vdes

po s’të pashë e shtrenjtë

po s’të pashë

se ti gjallon përherë ngado

por gjallon më mirë atje ku të dua

e goja t'është gjak

e ndien të ftohtë

e unë duhet të të dua e shtrenjtë

duhet të të dua

ndonëse plaga dhemb për dy

ndonëse të kërkoj e s’të gjej

edhe ndonëse

nata shkon dhe unë të kam

e nuk të kam. 

Sjellë në shqip: A. Baro

Pas festave

Nga Julio Cortázar

E kur të gjithë iknin

e mbeteshim vetëm ne të dy

mes gotash të zbrazura e hirnoresh të pista,

isha i lumtur se ishe ti aty,

si një rrjedhë që ndalon udhën,

vetëm me mua në zgrip të natës,

dhe rrije, ishe më shumë se koha,

ishe ajo që s’ikte

se e njëjta nënkresë

e njëjta ngrohtësi

do të na thërriste sërish

për të zgjuar ditën e re,

së bashku, duke qeshur, flokëshprishur. 

Love itself

 © Sjellë në shqip: A. Baro

 ©Salvador Dali - Patient lovers

Ca fjalë për shpirtin

Nga Wislawa Szymborska

Shpirti na pushton herë e tek,

kërkush s’e zotëron pareshtur,

përgjithmonë.

Ditë pas ditësh,

vit pas vitesh,

mund të rrjedhin pa të.

Hera-herës, ngre fole ca më gjatë

veç në frikën dhe ngazëllimet e vegjëlisë,

herë të tjera në habinë e mplakjes.

Rrallë na jep një dorë në punë të rënda,

në zhvendosje moblash,

 mbartje baulesh

a rendje rrugëve me këpucë që t'vrasin.

Ditën, kur mbushen formularë

a grihet mishi,

e ka pushim.

Ndër mijëra biseda tonat

merr pjesë veç në njërën,

edhe në këtë jo se s’bën,

ngase heshtjen ia ka ënda.

Kur trupi na dhemb e na ther,

heq dorë nga detyra, pa u ndier.

Është buzëhollë,

s’i pëlqen të na shohë mes turmës,

ngulmimi ynë për një nder të dyshimtë

dhe intrigat zëçjerrëse, i kallin krupën.

Hareja dhe trishtimi

për të, s’janë dy ndjenja të kundërta.

Na rri pranë

vetëm kur ato të dyja janë tok.

Besën mund t’ia kemi

kur s’jemi të sigurt për asgjë

 dhe kureshtarë për gjithçka.

Ndër sendet, për zemër ka orat 

me pendul dhe pasqyrat,

që punojnë me zell

edhe kur asnjë s’i shikon.

S’të thotë nga vjen e

kur do të zhduket sërish,

ama i pret pyetje të tilla.

Thonë që, ashtu si ne për atë,

edhe ai për diç na e ka nevojën.


To know

© Sjellë në shqip nga A. Baro