E kuqe rubini - Kerstin Gier

"– O Zot, – thirri Sintia, – ai po e prek! E kapi për dore!

Sharlota buzëqeshte. Ajo nuk para buzëqeshte (hiq atë buzagazin e rreptë ala Mona Liza), por ama kur buzëqeshte, dukej e mrekullueshme. I dilnin në pah edhe dy gropëzat në faqe. Këtë duhet ta ketë vënë re edhe Gideoni, dhe me siguri që i dukej krejt ndryshe nga ajo e zakonshmja.

– Po i përkëdhel faqen ...

Po, për atë Zot! Dhimbjen që po ndieja tani nuk mund ta fshihja dot.

– Dhe tani po e puth!

Të gjithë mbajtëm frymën. U duk vërtet sikur Gideoni po matej ta puthte Sharlotën.

– Por vetëm në faqe! – tha Sintia e lehtësuar. – Duhet të jetë kushëriri i saj ... Gueni, thuaj, të lutem që është i kushëriri.

– Jo, – fola unë, – nuk e ka gjë."

Kjo është një histori magjepsëse që e shtyn lexuesin e ri, me shumë delikatesë, të ketë më shumë besim te vetvetja.

Guendolina është një vajzë 16-vjeçare, që shoqet e konsiderojnë me shumë fat: ajo jeton në zemër të Londrës, në një vilë të mbushur me piktura, sallone rrëzëlluese dhe nënkalime të fshehta. Përpos këtyre, Gueni zotëron një dhuntitë veçantë: ajo është trashëgimtare e gjenit të udhëtarit në kohë, gjë të cilën, të afërmit e saj fillimisht nuk e besojnë. Të gjithë janë të bindur se këtë gjen e ka Sharlota, kushërira e saj. Gjatë shtegtimeve pas në kohë, Guenit do t’i duhet të zbulojë të fshehtat që mbështjellin dhuntinë e udhëtimit në kohë, jo vetëm për veten e saj, por edhe për gjen mbartësit e tjerë. Në udhëtimet e saj, pranë do të ketë gjithmonë Gideonin, djaloshin sygjelbër, të zgjuar e paksa kryeneç,me të cilin do të bjerë në dashuri. Së bashku, ata do të zbulojnë dalëngadalë shumë nga të fshehtat e Londrës së shekullit të 18-të. Çdo rrugëtim i tyre është i mbushur plot me aventura, fantazi dhe romancë.

Përkthimi i Afrim Koçit është një pasuri e madhe gjuhësore, që i ndihmon të rinjtë të pasurojnë bagazhin e tyre kulturor.

Macja në një shtëpi bosh

Nga Wislawa Szymborska

*Szymborska është poetja që e dua më shumë, fle mirë me atë që jam unë. E pra, si sot para 7 vjetësh, 1 shkurt 2012, ajo na la një trashëgimi të madhe letrare, së cilës mund t'i afrohesh hap pas hapi, dalëngadalë, se përndryshe të trazon aq shumë, duke fshehur nën një tis ironie dhe çtragjedizimi dhembjet dhe brengat e saj. 
Poezia e mësipërme është e tillë, shkruar pas vdekjes së njeriut me të cilin kaloi 30 vitet e fundit të jetës, Kornel Filipowicz-it (një tjetër shkrimtar i madh polak), pa jetuar nën një çati, sepse "zhurma e makinave tona të shkrimit shqetësonte tjetrin", por gjithnjë përkrah "si dy kuaj që rendin me galop krah sho-shoqit".

Të vdesësh - s'i bëhet kjo një maceje.
E ç'mund të bëjë një mace
në një shtëpi bosh?
Të kacavirret nëpër mure.
Të fërkohet pas mobilieve.
Në dukje, këtu asgjë s'ka ndryshuar,
megjithatë, asgjë s'është si më parë.
Çdo gjë duket në vend të vet,
megjithatë, çdo gjë nga binarët ka dalë.
Mbrëmjeve, llamba nuk ndriçon më.
Nëpër shkallë ndihen hapa,
po s'janë ata.
Edhe dora që hedh peshkun në kupë
s'është më ajo e para.

Këtu, diç nuk fillon
në orën e përhershme.
Këtu, diç nuk ndodh
ashtu siç duhej të ndodhte.
Këtu, ishte dikush, ishte
pastaj befas u zhduk
dhe këmbëngul të mos kthehet.

Nuk la dollap pa kontrolluar.
Nuk la raft pa rrëmuar.
Edhe nën qilim kokën e futi.
Madje, theu rregullin e prerë,
letrat mos m'i shpërnda në erë.
Ç'ka mbetur tjetër për të bërë.
Të presësh dhe të flesh.

Prit vetëm sa të bëhet i gjallë,
sa kokën ta sjellë ai,
e pastaj fort do pendohet
se maces kështu s'i punohet.

Do t'i dalë përpara
sikur qejfi s'ia ka aspak,
ashtu dalëngadalë,
mbi putrat inatçore,
pa klithje e lëpirje,
të paktën në fillim.


Përktheu: Aida Baro