Nga Antonio Veneziani
E hënë
Më quajnë Destini. Jam e zonja t’i dalloj zërat dhe t’i katalogoj në bazë të toneve, emfazave, ngjyrimeve, ritmeve, largësive, përzierjeve: është traditë e familjes, hebrenj sefarditë me prejardhje spanjolle.
E rrasur në këtë qoshe të botës, kur mbaj vesh një zë të kulluar, të sinqertë, të vërtetë, gjithë nervat e mi e mbajnë frymën në cipë të lëkurës a thua se bie shofari, briri i parë, ai i kurbanit të Isakut.
Njëherazi, parathem të ardhmen duke u nxjerrë zorrët zemrave prej kauçuku.
Kisha më se një arsye për të dyshuar për atë djalosh që fërgëllonte vazhdimisht, që i mekej zëri, sikur sapo t’i kish dirsur qimja, ndonëse ish njëzet vjeç. Por uniforma e marinarit, ajo hije delikate si një pulitje qepallash, ai qëndrimi i tij, qenia e tij e fortë si lis, ata sy të kthjellët si ujë kroi, ato duar të gjata që ngjanin sikur kishin prekur vetëm libra të shenjtë, ato shputa të mësuara tashmë me Eksodin, dhe ai seks i ngjeshur e kaq përpjetë, saqë dukej mjeti i përkryer për të mbërritur shenjtërinë, më shndërruan në aventuriere. Duhej t’ua kisha vënë veshin ca shenjave të veçanta, duhej ta kisha bërë, por tashmë isha kthyer në akrobate shpirti dhe shenjat më dukeshin gjë prej qëmoti.
Për t’u çliruar prej tij, m’u desh t’ia çaja zemrën si të ish prej kauçuku e t’ia shkulja zërin si të ish bar helmues.
Destini, ti e di, apo jo, që dashuria, asesi, kurrsesi, s’të jep siguri.
E ngrata, e ngrata Destini, e ronitur dhe e ligur, me atë zë që hov në dritare dhe i ngjishet shtalkës së derës, si do të mësohesh tash me mungesën?
© Perktheu: Aida Baro