Nuk ka dy kodrina të njëllojta, por ngado mbi tokë fusha është e njëjtë. Dhe po ecja në një udhë fushe. Pyesja veten, por pa ndonjë rëndësi të madhe, në mos vallë ai manastiri atje përtej do t’ ish i volitshëm për paqen e shpirtit tim?
Pa ndonjë rëndësi të madhe?! Cili, manastiri apo paqja e shpirtit? Apo të dy tok tashmë nuk kishin më asnjë rëndësi?
Për herë të parë, e pata parë e vizituar atë manastir në shoqërinë e ca njerëzve gazmorë, e ndoshta asokohe më qe mbushur mendja se dhe unë bëja pjesë tek njerëzit që e jetojnë jetën si t’u vijë, që u thoshin bujrum të mirave dhe të këqijat i kalonin fol e qesh, thuajse të pamposhtur. Them më qe mbushur mendja, sepse përgjithësisht jam një krijesë frikacake, e dobët, që fshihem pas fijes kashtës, mjaft të mos lëndohem. Të paktën, kështu jam tani dhe nuk e di nëse vërtet kam qenë kësisoj dhe asokohe, apo ngjarjet që erdhën më pas, e që ndryshuan krejt rrjedhën e jetës sime më bënë të tillë. Po ç’rëndësi ka si kam qenë asokohe? E rëndësishme është që ai manastiri atje përballë, ngritur në atë ishullth të vogël, krejt të gjelbëruar, mes qiparisash, me një emër fort të bukur, që qëndron krah për krah me një tjetër ishullth, pakëz më të vogël, por krejt i kundërt me të parin, pa një hije peme gjëkundi, me ca shkurre thatanike tek-tuk, shkrep e shkëmb, shkreti e strall anë e qoshe, po më grish.
Tash, e gjendur përballë tyre, më këtë anë të detit, ku toka e tharë, e zbardhur vende-vende nga kripa, e zhuritur dhe e çarë nga thatësia, me një bimësi rrjepacuke e të pluhurosur, rrekem të kuptoj se pse jam shndërruar në hije të hijes sime dhe... të marr një vendim.
