KUJTIM GJUETIE

Guy de Mopassant

Ish një prej atyre netëve, kur toka ngjan e vdekur prej acarit. Ajria e ngrirë bëhet e ngurtë, e prekshme, mend të lëndon; nuk fryn as edhe një puhizë; ajo kafshon, depërton, than, vret pemët, bimët, insektet, madje edhe zogjtë e vegjël, që bien nga degët mbi tokën e fortë dhe, nën kafshimin e acarit, edhe ata bëhen gur njësoj si toka. Hëna, në çerekun e saj të fundit, anuar më një krah, e zbehtë meit, ngjante si të ish në grahmat e vdekjes, në mes të asaj hapësire dhe aq e brishtë ish, saqë dukej se s’kish takat  as të ikte; qëndronte atje lart, edhe ajo e pikur nga ashpërsia e thëllimit. Shpërndante një dritë të trishtë mbi botë, atë dritë agonie e të marrtë që çdo muaj, në fund të ripërtëritjes së saj, ajo na dërgon. Karli dhe unë po ecnim krah për krah, të kërrusur, duart rrasur në xhepa dhe çiftet hedhur në krahë. Galloshet, të mbështjella me lesh që të mund të ecnim lehtësisht në kënetën e ngrirë pa rrëshkitur, nuk lëshonin asnjë pipëtimë. 

NJË KALIMTAREJE

Nga Charles Baudelaire

Isha në udhë,  mes të sajës zallahi.

E hajthme e shtatlastar, në zi, madhështi e dhembjes

një grua kaloi aty pari! Me një gjest të pashoq

palën e petkut të saj ngriti me dorë.

Ishte çaplehtë dhe kryelartë, këmbët e saj

si të një skulpture antike qenë. I ndërkryer, i trallisur,

pija në sytë e saj jetëstuhishëm

ëmbëlsinë që magjeps dhe kënaqësinë që vret.

GJETHE TË VDEKURA

Nga Nazim Hikmet

GJETHE TË VDEKURA

Lajpcig, Shtator 1961

Gjethet që bien ma çjerrin shpirtin përbrenda

sidomos gjethet e rruginave

sidomos në janë gështenja të egra

sidomos në kalojnë vocërrakë

sidomos në qielli është i kaltër

sidomos në kam marrë, atë ditë

një lajm të mirë

sidomos në zemra, atë ditë,

nuk më dhemb

sidomos në besoj, atë ditë,

që ajo që dua më do

sidomos në atë ditë

ndihem në paqe

me gjindjen dhe me veten

tek shoh gjethet që bien, shpirti më çirret

sidomos gjethet e rruginave,

të rruginave të gështenjave të egra.

                                ***

ÇKA KAM SHKRUAR PËR NE ËSHTË KREJT E RREME

Çka kam shkruar për ne është krejt e rreme

Është malli im

                rritur në një pemë të paarritshme

është etja ime

                nxjerrë në dritë nga pusi i ëndrrave të mia

është vizatimi

                përvijuar mbi një rreze dielli

Çka kam shkruar për ne është krejt e vërtetë

është hiri yt

                shportë cit me fruta përmbysur mbi bar

është mungesa jote

                kur bëhem drita e fundit në qoshkun e fundit të udhës

është xhelozia ime

                kur rend netëve mes trenave me sytë e lidhur

është lumturia ime

                lumë i larë në diell që vërshon mbi diga

çka  kam shkruar për ne është gjithë e rreme

çka kam shkruar për ne është gjithë e vërtetë.

                          ***

U ZHVESHA NGA IDEJA E VDEKJES

U zhvesha nga ideja e vdekjes

gjethnajën e qershorit ndër rrugina krahëve hodha

ajo e majit qe paksa rinore për mua.

Gjithë një verë më pret gjithë një verë në qytet

                me gurët e vet asfaltin përzhitës

                me arançatat e veta akullin e vet

                me sallat e djersitura të kinemave

                aktorët e provincës me zë të plotë

me taksitë e veta që zhduken

në ditët e mëdha të largimeve

                me pemët e tij në parkun Hermitazh

                që si kuinta prej prej letre ngjajnë

                nën dritën e llambave

ndoshta me këngët meksikane ose me tamtamët e Ganës

me poezitë që do të lexoj në ballkon

dhe me flokët e tu paksa të shkurtuar.

Gjithë një verë në qytet më pret

gjethnajën e qershorit ndër rrugina krahëve hodha

u zhvesha nga ideja e vdekjes.

                           *** 

DITËT JANË GJITHNJË E MË TË SHKURTRA

Ditët janë gjithnjë e më të shkurtra

do të fillojnë shirat.

Porta ime t’ka pritur, kanat më kanat çelur.

Pse vonove kaq shumë?

Mbi  tryezën time, ca speca jeshilë, kripë, pak bukë.

Verën që kisha ruajtur në kanë

e kam pirë përgjysmë, vetëm, duke pritur.

Pse vonove kaq shumë?

Por ja, mbi degë, të arrira, të thella

ca fryte rënduar nga mjalti.

Po rrëzoheshin pa u vjelë

                Po t’ishe vonuar dhe pak.

©Perktheu nga italishtja: Aida Baro

KJO DASHURI

 Nga Jacques Prevert

Kjo dashuri

Kaq e furishme

Kaq e brishtë

Kaq e butë

Kaq e dëshpëruar

Kjo dashuri

E bukur si dita

E keqe si moti

Kur moti është i keq

Kjo dashuri kaq e njëmendtë

Kjo dashuri kaq e bukur

Kaq e lumtur

Kaq e hareshme

Kaq qesharake

që dridhet nga frika si një fëmijë në terr

kaq e sigurt në vetvete

si një burrë i sigurt në zemër të natës

kjo dashuri që iu kallte frikën

të tjerëve
i bënte të flisnin e të zbeheshin

Kjo dashuri  që sytë s’ia ndanin

Sepse ne s’ia ndanim sytë

E ndjekur si prè, e plagosur, e shkelur me këmbë, e vrarë, e mohuar, e zhdukur

Sepse ne e ndoqëm si prè, e plagosëm, e shkelëm me këmbë, e vramë, e mohuam, e zhdukëm

Kjo dashuri kaq e plotë

Kaq e gjallë ende

Dhe e puthur nga dielli.

Është dashuria jote

Është dashuria ime

Ajo çka ka qenë

Kjo diçka ngaherë e re

Që  kurrë s’ka ndryshuar

E njëmendtë si një lule

Drithëruese si një zog

E nxehtë, e gjallë si behari

Si  ti, si unë mund

Të shkojmë e të kthehemi, mund

Të harrojmë

E mandej sërish në gjumë të biem

Të zgjohemi, të vuajmë, të plakemi

Sërish të flemë

Vdekjen të ëndërrojmë

Të rinohemi

Dhe zgjuar të buzëqeshim, të qeshim. Dashuria jonë është aty,

Kokëfortë si një mushkë

E gjallë si dëshira

Mizore si mbamendja

Budallaqe si pendimet

E butë si kujtimet

E ftohtë si mermeri

E bukur si dita

E brishtë si një ferishte

Na vështron buzagaz

Na flet pa fjalë

Dhe unë mbaj vesh duke u dridhur

Dhe thërras

Thërras për ty

Thërras për vete

Të përgjërohem

Për ty, për mua, për të gjithë ata që dashurohen

Dhe që janë dashuruar

Oh, po, i thërras

Për ty, për mua, për gjithë të tjerët

Që nuk i njoh.

Qëndro aty ku je

Mos ik

Qëndro aty ku ishe dikur

Mos lëviz

Mos ik

Ne që jemi dashuruar, ne të kemi

Harruar

Ti mos na harro

Veç ty të kishim mbi dhè

Mos na lër të vdesim  të ngrirë

Larg, gjithnjë e më larg

Na jep një shenjëz  jete

Më vonë, më vonë, natën

Në pyllin e mbamendjes

Zgjatna dorën

E na shpëto.

Paris at night

Tre fije shkrepsesh të ndezura një pas një sonte

E para për të të rrëmbyer fytyrën me një vështrim

E dyta për të të soditur sytë

E fundit për të të kundruar buzët

Mandej gjithë terri për të t'ndërmendur

Teksa të shtrëngoj mes krahëve.

 © Përktheu nga italishtja: Aida Baro

Poesie scelte

Poesie scelte dalla raccolta "Okul Defteri" di Indrit Sinanaj

Tu hai detto che hai bisogno di respirare

Tu hai detto che  hai bisogno

di respirare. D’urgenza

abbiamo diviso

le cose in comune lettere

principalmente

francobolli, fogli e altre

                                memorie.

“Sono la sorella di me stessa,

l’unica amica:

in termini di sangue

madre e zia tutt’una

- e dopo aver taciuto

per un lungo pezzo –

ehi,  ammolli nel palato tutte quelle,

e poi,

                                per favore,

cibamele una ad una”

ho detto io,

con un pallido brivido

proprio sotto le costole.

L’aria cerca

                ansiosamente

i miei polmoni

                in collasso.

Tu

assaggi la mia carne

                con  denti

da ratto.

Dovresti intanto aver capito

                                l’amore:

quella sfida come pomo perfetto:

1 sedia

di legno per 2 persone.

L’accelerazione centripeta mi porta

                                                verso di te.

Battenti di sedie di ciliegio

si aprono sudati.

Rugiada catatonica.

                Ti siedi davanti a me.

Come sipario di stagione.

Il tuo forte corpo

mi fonda

                lo spetro 

mentre io a lungo

non posso pensare

                eccetto me stesso

ad un’altra creatura.

Oh,  amaro fragile uomo

appoggi ta tua bella

testa e

sii!

Il corpo di mia madre

Il corpo di mia madre è una fattoria d’uccelli

Con becchi incinti che portano piccini

Non c’era mio padre lì

quando il suo corpo si raggomitolava per terra

come calzini buttati per lavare.

Ancora mi rammento

quel vicolo di rombi

fatto di sangue di fratello o sorella.

Il corpo minuto come calzamaglia svuotata

nelle mani i tuoi capelli strappati.

Filavo la rivolta della separazione da te con quei peli

Ero sola e mattina, quando non puoi dire

                che una figlia, come ogni indirizzo, non mente

Quando avrei voluto esser nata dal tuo corpo

sezionandomi,

come l’idra

Ma il tuo corpo ci ha dato la pace

Come una festa, ci ha raccolti tutti.   

Traduzione di Aida Baro

Vajza me minifund që lexon Biblën përballë dritares sime

Nga Charles Bukowski

e diel. po ha

një qitro, në kishën ortodokse ruse

n’perëndim
mesha ka mbaruar.

ajo është zeshkane

me origjinë orientale,
ul e ngre sytë e mëdhenj të gështenjtë nga Bibla,

një Bibël e vogël kuq
e  zi, e tek lexon

këmbët luan pa prà shkujdesshëm

në një vallëzim të lehtë ritmik,

Biblën duke lexuar....

vathë të gjatë floriri;

dy byzylykë t’artë mbi secilin kyç

dhe, ma do mendja, mban veshur minifund

coha i rrok trupin,

ajo cohë - nxirja më e lehtë,

u fshtillet andej-këndej

këmbëve të gjata rioshe të ngrohta nën diell…

e pamundur t’i shpëtosh ekzistencës së saj

e pamundur të dëshirosh që…

në radion time luhet muzikë simfonike

që ajo s’mund ta dëgjojë

por lëvizjet e saj përputhen saktësisht

me ritmet

e simfonisë…

ajo është e zeshkët, e zeshkët

dhe lexon fjalën e Zotit.

unë jam Zoti.

©Perktheu nga italishtja: Aida Baro

© Photo by Vasil Qesari

Dy poezi nga Wislawa Szymborska

Falënderim

U detyrohem shumë

atyre që nuk dua.

Lehtësimin me të cilin pranoj

që të rrinë më pranë një tjetri.

Gëzimin që s’jam unë

ujku i qingjave të tyre.

Ndihem në paqe me ta

dhe e lirë,

e këtë dashuria nuk mund ta japë,

as ta marrë.