Unë jam një fuqi e së Shkuarës

Nga Pier Paolo Pasolini

Unë jam një fuqi e së Shkuarës,
veç tek tradita gjendet dashuria ime.
Vij nga gërmadhat, nga Kishat,
nga shtyllat e altarëve, nga mëhallat
e braktisura mbi Apenine ose nga Prealpet,
ku kanë jetuar vëllezërit.
Endem nëpër Tuskulanë si i marrë,
përgjatë Apias si një qen pa zot.
Sodis muzgjet, agimet
mbi Romë, mbi Çoçari, mbi botë,
si veprat e para të Pashistorisë
ku jam pjesë si shkak i privilegjit t’lindjes,
nga zgripi më i skajshëm i ndonjë epoke
të varrosur. I përbindshëm është ai që ka lindur
nga barku i një gruaje të vdekur.
Dhe unë, kërthi i rritur, endem
më mendjeçelët se çdokush tjetër,
në kërkim vëllezërish që s’janë më.

***

Io sono una forza del Passato.
Solo nella tradizione è il mio amore.
Vengo dai ruderi, dalle Chiese,
dalle pale d'altare, dai borghi
dimenticati sugli Appennini o le Prealpi,
dove sono vissuti i fratelli.
Giro per la Tuscolana come un pazzo,
per l'Appia come un cane senza padrone.
O guardo i crepuscoli, le mattine
su Roma, sulla Ciociaria, sul mondo,
come i primi atti della Dopostoria,
cui io sussisto, per privilegio d'anagrafe,
dall'orlo estremo di qualche età
sepolta. Mostruoso è chi è nato
dalle viscere di una donna morta.
E io, feto adulto, mi aggiro
più moderno d'ogni moderno
a cercare i fratelli che non sono più.

Perktheu: Aida Baro

Fragment vdekjes

 Nga Pier Paolo Pasolini

Prej teje vij e kthehem tek ti,

ndjesi e lindur me dritën, me t’ngrohtin,

pagëzuar kur vaji prej kërthiu ish hare,

njohur si Pier Paolo

në zanafillën e një epopeje të ethshme:

kam ecur nën dritën e historisë,

por, ngaherë, qenia ime qe heroike,

nën sundimin tënd, mendim intim.

Mpiksej në fashën tënde të dritës

në mosbesimet mizore

të flakës sate, çdo bëmë e vërtetë

e botës, e asaj

historie: dhe tek ajo ndodhte e plotë,

Aty humbiste jetën për ta marrë sërish:

Dhe jeta ish reale veç po t’qe e bukur…

Hovi i rrëfimit,

në krye, mandej hovi i qartësisë:

prej teje lindte, hipokrite, e zymtë

ndjesi! Dhe tash,

le t’fajësojnë çdo pasion timin,

t’më përbaltin, t’më thonë i pabesë,

i shthurur

i djemnuar, axhami,  shpërbetar:

ti më veçon,  më jep sigurinë e jetës:

jam në turrë drush, luaj me  zjarrin,

dhe fitoj, këtë të paktën,

të pafundmen timen prehje, fitoj të pafundmen,

të mjerën timen mëshirë

që ma shndërron dhe mërinë e drejtë n’mike:

mund ta bëj, sepse shumë të kam hequr!

Kthehem te ti, siç kthehet

një emigrant në vendin e vet dhe e rizbulon:

kam vënë pasuri (në mendje)

dhe jam i lumtur, bash

siç kam qenë dikur, zhveshur rregullash.

Një zemërim i zi poezie në kraharor.

Një pleqëri e marrë rioshi.

Dikur hareja jote pështjellohej

me tmerrin, përnjëmend, e tash

thuajse me tjetër gaz,

myrrëtuar, shterpë: pasioni im i zhgënjyer.

Tash më kall datën vërtet,

sepse më je vërtet pranë, zhytur

brenda tërbimit tim, të t’errëtës

uri, të ankthit thuajse prej krijese të re.

Jam i shëndoshë, siç do ti,

neuroza më përdeget pranë,

shterimi më rreshk, por

s’më pushton:  krah meje

qeshet drita e fundit e rinisë.

I kam marrë të gjitha ato që doja,

tashmë:

madje kam shkuar edhe më tej

për ca shpresa të botës: i zbrazur,

ja tek je, brenda meje, tek mbush

kohën time dhe kohërat.

Kam qenë i arsyeshëm dhe kam qenë

i paarsyeshëm: gjer në fund.

Dhe tash… ah, shkretëtira e shurdhër

prej erës, i mahnitshmi e i fëlligti

diell i Afrikës që ndriçon botën.

Afrika! E vetmja

mundësi e dytë imja.

***

Përktheu: Aida Baro