Mëngjeset shkojnë të kthjellëta

Nga Cesare Pavese




Mëngjeset shkojnë të kthjellëta
e të zbrazëta. Kështu çeleshin
dikur sytë e tu. Mëngjesi
rridhte shtruar, një shtjellë
drite e ngulitur ish. Heshtte.
Ti e gjallë heshtje; sendet
merrnin jetë nën sytë e tu
(s'kish brengë, as ethe, as hije)
si deti mëngjeseve, i kthjellët.
Atje ku je ti, dritë, është mëngjesi.
Ti ishe jeta dhe sendet.
Në ty zgjuar frymëthithnim
nën qiellin që ende e kemi brenda nesh.
S'kish brengë, as ethe atëherë,
jo kjo hije e rëndë e ditës
gëluese dhe tjetërlloj. O dritë,
kthjelltësi e largët, frymë
e marrtë, ktheji sytë
e ngulitur e të kthjellët mbi ne.
Është terr mëngjesi që shkon
pa dritën e syve të tu.


30 mars '50




Përktheu: Aida Baro


photo by me.

Verranno a chiederti del nostro amore

Jetëshkrimi

Nga Wislawa Szymborska

Ç'duhet bërë?

Duhet shkruar një kërkesë,

dhe bashkëngjitur jetëshkrimi.

Paçka sa gjatë ke jetuar

jetëshkrimi të jetë i shkurtër.

Ji konciz, përzgjidh faktet.

Peizazhet ktheji në adresa

kujtimet e vagullta në data të caktuara.

Nga gjithë dashuritë, mjafton ajo bashkëshortorja,

e nga fëmijët, vetëm ata që lindën.

Më shumë rëndësi kanë ata që të njohin

se ata që njeh.

Udhëtimet - vetëm ato jashtë shtetit.

Përkatësia - ku, po jo pse.

Tituj nderi - por pa motivacion.

Shkruaj sikur të mos flisje kurrë me veten,

sikur t'i shmangeshe.

Qen, mace e zogj, çikërrima të së shkuarës,

miq dhe ëndrra mos i zër në gojë.

Më mirë çmimin sesa vlerën,

titullin në vend të përmbajtjes.

Më mirë numrin e këmbës, jo ku shkon

ai të cilin veten pandeh.

Shto një foto ku veshët të duken qartë.

Rëndësi ka forma e tyre jo se ç'dëgjojnë.

Çfarë dëgjohet, gjithsesi?

Zhaurima e letraprerëses.

© Përktheu: Aida Baro

Je dheu dhe vdekja...

Cesare Pavese

Nga "Do të vijë vdekja e sytë e tu do të ketë"

Je dheu dhe vdekja.

Stina jote është terri

dhe heshtja. Gjë më e largët

se ti prej agut

nuk ekziston.

Kur ngjan sikur zgjohesh

je veç dhembje,

e ke në sy dhe në gjak

por ti s'e ndien. Jeton

siç jeton një gur,

si dheu i fortë.

Dhe vishesh me ëndrra

lëvizje dënese

që ti i shpërfill. Dhembja

si uji i një liqeni

regëtin e të rrethon.

Mbi ujë bëhen rrathë,

që ti i lë të zhduken.

Je dheu dhe vdekja.

3 dhjetor 1945

Përktheu: Aida Baro

Amico fragile

Rrëfenjë lamtumire

Nga Nazim Hikmet

Burri i tha gruas
të dua
dhe si:
sikur të shtrëngoja mes pëllëmbëve
zemrën time, njësoj si një cifël qelqi
që më përgjak gishtërinjtë
tek e thyej
si i krisur.

Burri i tha gruas
të dua
dhe si:
me thellësinë e kilometrave
me paskajshmërinë e kilometrave
njëqind për qind
një mijë për qind
pafundësisht për qind.

Gruaja i tha burrit
kam parë
me buzët e mia
me kokën, me zemrën time,
me dashuri, me llaftari, me nderim,
buzët e tua, zemrën, kokën tënde.
Këtë që t'pëshpëris tani
prej teje e kam mësuar
si murmërimë në errësirë
dhe sot e di
që toka
si një mëmë
me fytyrë diellore
mëkon krijesën e saj më të bukur.

Po ç'të bëj?
Flokët më janë ngërthyer
me gishtat e asaj që po vdes
s'mund ta çliroj kokën!

Nisu
pasi të shohësh sytë e kërthisë së re…
Lërmë.
Braktismë.

Gruaja heshti.
U puthën.
Një libër ra përtokë…
një dritare u mbyll…

Dhe u ndanë.

Përktheu nga italishtja: Aida Baro