Prej teje vij e kthehem tek ti,
ndjesi e lindur me dritën, me t’ngrohtin,
pagëzuar kur vaji prej kërthiu ish hare,
njohur si Pier Paolo
në zanafillën e një epopeje të ethshme:
kam
ecur nën dritën e historisë,
por,
ngaherë, qenia ime qe heroike,
nën
sundimin tënd, mendim intim.
Mpiksej në fashën tënde të dritës
në
mosbesimet mizore
të
flakës sate, çdo bëmë e vërtetë
e botës, e asaj
historie: dhe tek ajo ndodhte e plotë,
Aty
humbiste jetën për ta marrë sërish:
Dhe jeta ish reale veç po t’qe e bukur…
Hovi i rrëfimit,
në krye, mandej hovi i qartësisë:
prej teje lindte, hipokrite, e zymtë
ndjesi! Dhe tash,
le t’fajësojnë çdo pasion timin,
t’më përbaltin, t’më thonë i pabesë,
i
shthurur
i
djemnuar, axhami, shpërbetar:
ti më veçon, më
jep sigurinë e jetës:
jam
në turrë drush, luaj me zjarrin,
dhe
fitoj, këtë të paktën,
të
pafundmen timen prehje, fitoj të pafundmen,
të
mjerën timen mëshirë
që
ma shndërron dhe mërinë e drejtë n’mike:
mund
ta bëj, sepse shumë të kam hequr!
Kthehem te ti, siç kthehet
një emigrant në vendin e vet dhe e rizbulon:
kam vënë pasuri (në mendje)
dhe jam i lumtur, bash
siç kam qenë dikur, zhveshur rregullash.
Një zemërim i zi poezie në kraharor.
Një pleqëri e marrë rioshi.
Dikur
hareja jote pështjellohej
me
tmerrin, përnjëmend, e tash
thuajse
me tjetër gaz,
myrrëtuar,
shterpë: pasioni im i zhgënjyer.
Tash
më kall datën vërtet,
sepse
më je vërtet pranë, zhytur
brenda
tërbimit tim, të t’errëtës
uri,
të ankthit thuajse prej krijese të re.
Jam
i shëndoshë, siç do ti,
neuroza
më përdeget pranë,
shterimi
më rreshk, por
s’më
pushton: krah meje
qeshet drita e fundit e rinisë.
I kam marrë të gjitha ato që doja,
tashmë:
madje kam shkuar edhe më tej
për ca shpresa të botës: i zbrazur,
ja tek je, brenda meje, tek mbush
kohën time dhe kohërat.
Kam qenë i arsyeshëm dhe kam qenë
i
paarsyeshëm: gjer në fund.
Dhe tash… ah, shkretëtira e shurdhër
prej erës, i mahnitshmi e i fëlligti
diell i Afrikës që ndriçon botën.
Afrika! E vetmja
mundësi e dytë imja.
***
Përktheu: Aida Baro
No comments:
Post a Comment