Wislawa Szymborska
Që
të dy janë të bindur
se
një ndjenjë e beftë i bashkoi.
E
bukur kjo siguri,
por
pasiguria është m'e bukur.
Pa
u njohur, pandehin
se
asgjë s'ka ndodhur kurrë mes tyre.
Por
ç'mendojnë rrugët, shkallët, korridoret
ku
prej kohësh mund të kryqëzoheshin?
Do
të doja t'i pyesja
a
s'e mbajnë mend –
njëherë,
kur ballë për ballë
u
panë te një derë rrotulluese?
një
"më falni" mes turme?
një
"i keni rënë gabim" në telefon?
Por
e di përgjigjen.
Jo,
s'e mbajnë mend.
Sa
do të habiteshin
po
të mësonin se prej kohësh
Rasti
luante me ta.
Ende
jo plotësisht gati
për
t'u kthyer në Fat,
i
afronte, i largonte,
u
priste rrugën
me
një të hovur hidhej tutje,
një
të qeshur duke mbytur.
U
lanë gjurmë, edhe shenja,
pakogjë
se të palexueshme.
Ndoshta
para tre vjetësh
apo
të martën e shkuar
një
fletëz fluturoi tutje
nga
njëri sup te tjetri?
Diç
humbi e diç u gjet.
Kushedi,
mbase topi
mes
gëmushave të fëmijërisë?
U panë doreza dhe zile
mbi
të cilat para kohe
një
prekje prehej mbi një prekje.
Valixhet
pranë e pranë në depon e bagazheve.
Një
natë, ndoshta, e njëjta ëndërr,
sakaq
e turbulluar nga zgjimi.
Çdo
fillim, fundja
është
thjesht një vijim,
dhe
libri i ndodhive
mbetet
përherë gjysmë i hapur.
Përktheu: Aida Baro