Nga Wislawa Szymborska
Shpirti na pushton herë e tek,
kërkush s’e zotëron pareshtur,
përgjithmonë.
Ditë pas ditësh,
vit pas vitesh,
mund të rrjedhin pa të.
Hera-herës, ngre fole ca më gjatë
veç në frikën dhe ngazëllimet e vegjëlisë,
herë të tjera në habinë e mplakjes.
Rrallë na jep një dorë në punë të rënda,
në zhvendosje moblash,
mbartje baulesh
a rendje rrugëve me këpucë që t'vrasin.
Ditën, kur mbushen formularë
a grihet mishi,
e ka pushim.
Ndër mijëra biseda tonat
merr pjesë veç në njërën,
edhe në këtë jo se s’bën,
ngase heshtjen ia ka ënda.
Kur trupi na dhemb e na ther,
heq dorë nga detyra, pa u ndier.
Është buzëhollë,
s’i pëlqen të na shohë mes turmës,
ngulmimi ynë për një nder të dyshimtë
dhe intrigat zëçjerrëse, i kallin krupën.
Hareja dhe trishtimi
për të, s’janë dy ndjenja të kundërta.
Na rri pranë
vetëm kur ato të dyja janë tok.
Besën mund t’ia kemi
kur s’jemi të sigurt për asgjë
dhe kureshtarë për
gjithçka.
Ndër sendet, për zemër ka orat
me pendul dhe pasqyrat,
që punojnë me zell
edhe kur asnjë s’i shikon.
S’të thotë nga vjen e
kur do të zhduket sërish,
ama i pret pyetje të tilla.
Thonë që, ashtu si ne për atë,
© Sjellë në shqip nga A. Baro
No comments:
Post a Comment