Nga Julio Cortázar
E kur të gjithë iknin
e mbeteshim vetëm ne të dy
mes gotash të zbrazura e hirnoresh të pista,
isha i lumtur se ishe ti aty,
si një rrjedhë që ndalon udhën,
vetëm me mua në zgrip të natës,
dhe rrije, ishe më shumë se koha,
ishe ajo që s’ikte
se e njëjta nënkresë
e njëjta ngrohtësi
do të na thërriste sërish
për të zgjuar ditën e re,
së bashku, duke qeshur, flokëshprishur.
© Sjellë në shqip: A. Baro
©Salvador Dali - Patient lovers