Nga Goliarda Sapienza
(fragment)
– Po ç’bën, moj bilë, po qan? Njëherë motit, të kërcente damari me mua e më çirrnje e më grisnje. Kaq shumë ke vojtur?
– Nuk kam vojtur e zët të kam!
– Me vënt. Por turp mos ki. S’është turp të vuaç kur kësmeti na hidhet kundër. Edhe mua, që plak njeri isha, më sëmboi shpirti që të laç vetëm ashtu të re e gjithë zjarr, siç të pata veselitur me duart
e mia. Edhe këto tri net që jam endur qark shtëpisë, bëja be që ndokënd do ta kishnje pranë, e s’mbanja shpresë për veten. Ndaj dhe bëra kujdes që mos të trokisnja në portë.
– Burracak je treguar, jo i kujdesshëm, Karmine, burracak! Qërrohu te djemtë e tu! Si guxon të kthehesh e të ikësh si të ta dojë qejfi? Detyrën e babait e bëke dhe e zhbëke si të të volisë?
– Jo, moj bilë. Mortja vendosi për mua. Mortja më çliroi dhe, i lirë, te ti u ktheva.
Një valë butësie e dhembsurie që kurrë më parë s’e kisha ndier për atë trup të bëshëm që rëndon ëmbëlsisht mbi trupin tim, m’i shtyn duart drejt buzëve të tij. Duhet t’ia mbyll gojën, se zëri i tij, i çliruar nga vargonjtë e vdekjes, më zgjon në bark një afsh të harruar dhe thimthat e fortë, më dhembin kur prekin setrën e tij.
– Të lëvrin gjaku për mua, Modesta, ta ndiej nga fërgëllima e duarve.
Buzët e tij më flasin mes gishtërinjve. Më kot të mohosh shiun apo diellin apo erën. S’na mbetet veçse ta pranojmë zhegun e beharit, akullsinë e dimrit. Nuk gjegjem dhe me dorë, siç kish bërë
dikur ai me mua, kur ende s’e njihja botën, ia shpie buzët drejt atij grafullimi kënaqësie dhe dhimbjeje që janë kthyer gjinjtë e mi. I pambamendje, kurmi im pret dhe kofshët çelen nën të, por një teh i akullt ndërfutet mes valëve të afshëta të këndelljes dhe, paçka se s’doja, e detyron dorën time të ndalojë atë regëtimë verbuese që fal jetë.
– Ç’ke, koce, që më ndalon kështu? Marazi të ka ngrirë kaq shumë, sa s’mund të më falësh?
Një valë butësie e dhembshurie që kurrë më parë s’e kisha ndier për atë trup të bëshëm, që gollomesh, i zhgënjyer, më rëndon mbi barkun dhe kofshët e shtrënguara, zëre se më shtyn ta lë penisin e tij. Por dora nuk më bindet dhe mblidhem sa një grusht mes seksit të tij dhe timit, e akulluar.
– Çfarë ke, Modesta, çfarë ke? Hapja zëmrën Karmines. Në ke vojtur e hequr aq shumë sa s’mund të falësh, Karmine të kupton.
– Jo, jo, vetëm se kam frikë, Karmine, frikë!
– Frikë nga se, moj bilë, s’të kuptonj.
– Limfë të re ndiej në pemën e vjetër, Karmine, e ndiej kur e prek.
– Ah, vetëm kjo na qënkësh! Me hak, ndjemë, moj bilë. Duhej të më kish rënë nër mënt, por kaq shumë po zhuritesha për ty, sa vetëm këndelljen time mendova.
Butësisht, u ngrit nga unë dhe u lëshua në shtrat krah meje.
– Ke hakë. S’dua të të vithis rrojtjen me një tjetër çilimi, ama mos më lër kështu. Kam dhimbë, e ndien sa i fortë është tharmi im. Ja, kështu, me duar e me gojë, më lehtëso. Por kur ta ndiesh që po
vij, largoje gojën se s’dua të të pështiroset.
Si dikur, me dorën e kujdesshme u prin udhën ledhave të mia. Kurrë s’e kisha puthur kështu dhe një valë e re ngrohtësie zbon akullsinë e mëparshme. Afshi ma pushton sërish kurmin dhe ndjesitë e mia drithërohen përnjëherësh me të tijat. Dhe tashti që tharmi i tij vlon e më ngjitet mes gjuhës dhe qiellzës, nuk mund ta lë dhe derdhem tok me të duke thithur atë farë të panjohur që buron nga thellësia e qenies së tij e vjen t’i shuajë etjen gojës së rreshkur nga epshi. Shije e athët dhe e ëmbël,
rrëshirë peme, ose qumësht i prerë burri, lindur edhe ai për të mëndur.
Seksi, tashmë i vogël, mbështetet i pafuqishëm mbi qimet kaçurrela e të ashpra. Zbavitem duke e ngacmuar me gisht. Si atëherë, nuk më kundërshton më dhe, si atëherë, çudi e emocioneve, më vjen për të qeshur.
– Pse më qesh nën buzë, moj koce kock’e fortë?
– Më duket qesharak kaq i vogël dhe pa forcë! Pastaj, Karmine, si s’e kisha vënë re më parë që këtu qimet janë më të errëta e s’ka as edhe një qime të bardhë?
– Po të shohç mirë, do të gjeç nonjë.
– Po jo de, asnjë për be, Karmine, as edhe një e vetme! Duken si flokët e Eriprandos.
– Ah, paskësh marrë na soji ynë, këtë do më thuaç? Mal ma bëre zëmrën.
– Karmine, si vallë, flokët i ke të bardha borë, kurse qimet këtu, të zeza?
– Po ç’të të them, moj bilë? Mbase jam gjysmë plak e gjysm’i ri, ç’të të them tjatër?
– Po poshtë sqetullës? Më lër të shoh, ngrije krahun.
Dalëngadalë shtegtoj nëpër gjithë trupin e tij. Edhe nën sqetull, të zeza sterrë i kishte, por mbi gjoks aty-këtu, mbinte ndonjë qime e bardhë.
– Ç’kraharor qimedendur ke, Karmine! Qimedendur e qimedredhur, kurse te krahët, si mëndafsh.
Dalëngadalë zbres poshtë atij trupi të bëshëm. Dua të shikoj fijet më të gjata. Dua të shikoj nëse është e vërtetë që janë të zeza, siç më ishin dukur para se të ngjitesha drejt shpatullave.
– Më ngjitesh e më zbret nëpër trup mu si maçok, moj koce! Leshrat e tua po më gudulisin. Ç’kërkon, a derman?
Pas atij shtegtimi të gjatë nga shpatullat te kyçet e këmbëve, mbështeta kokën mes krelave të zeza. Jam e lodhur, mbyll sytë dhe filloj të luaj sërish me tharmin e tij që, tashmë i kënaqur, zëre se rehatohet plotësisht mbi pëllëmbën e dorës sime.
– Qëparë, ishte bërë shumë i madh, tashti i vocërr fare. Si ndodh, Karmine?
– Po shko e pyet ullirin saraçin që mbeti duke na sajuar thagma. E ku merr vesh Karmine nga qejfet e mëmës natyrë!
– Asgjë, as edhe një, të gjitha të zeza janë qimet, Karmine. Sa vjeç je, plakush?
– Pesëdhjetë e tre do të bënem, në arritça ditën e të vdekurve.
– Ke lindur më dy të nëntorit?
– Po, moj koce, mu më dy të vjeshtës së tretë. Nënolja thosh se atë vit, si peshqesh, Karminen sollën të fjeturit. E kushedi pse, ajo plakë biskonjë, qeshte e englendisej kur mendonte kështu. Në krye, mua s’më puqej hiç kjo mesele, dhe për mote me radhë, botës jashtë, u thosha që kisha lindur më tre të vjeshtës së tretë. Mëpastaj, avash-avash s’ia vura më veshin dhe mu si nënolja, zura të shpotitja me të fjetur e me të gjallë, me Zot e me djall tok!
Përktheu: Aida Baro
(fragment)
– Nuk kam vojtur e zët të kam!
– Me vënt. Por turp mos ki. S’është turp të vuaç kur kësmeti na hidhet kundër. Edhe mua, që plak njeri isha, më sëmboi shpirti që të laç vetëm ashtu të re e gjithë zjarr, siç të pata veselitur me duart
e mia. Edhe këto tri net që jam endur qark shtëpisë, bëja be që ndokënd do ta kishnje pranë, e s’mbanja shpresë për veten. Ndaj dhe bëra kujdes që mos të trokisnja në portë.
– Burracak je treguar, jo i kujdesshëm, Karmine, burracak! Qërrohu te djemtë e tu! Si guxon të kthehesh e të ikësh si të ta dojë qejfi? Detyrën e babait e bëke dhe e zhbëke si të të volisë?
– Jo, moj bilë. Mortja vendosi për mua. Mortja më çliroi dhe, i lirë, te ti u ktheva.
Një valë butësie e dhembsurie që kurrë më parë s’e kisha ndier për atë trup të bëshëm që rëndon ëmbëlsisht mbi trupin tim, m’i shtyn duart drejt buzëve të tij. Duhet t’ia mbyll gojën, se zëri i tij, i çliruar nga vargonjtë e vdekjes, më zgjon në bark një afsh të harruar dhe thimthat e fortë, më dhembin kur prekin setrën e tij.
– Të lëvrin gjaku për mua, Modesta, ta ndiej nga fërgëllima e duarve.
Buzët e tij më flasin mes gishtërinjve. Më kot të mohosh shiun apo diellin apo erën. S’na mbetet veçse ta pranojmë zhegun e beharit, akullsinë e dimrit. Nuk gjegjem dhe me dorë, siç kish bërë
dikur ai me mua, kur ende s’e njihja botën, ia shpie buzët drejt atij grafullimi kënaqësie dhe dhimbjeje që janë kthyer gjinjtë e mi. I pambamendje, kurmi im pret dhe kofshët çelen nën të, por një teh i akullt ndërfutet mes valëve të afshëta të këndelljes dhe, paçka se s’doja, e detyron dorën time të ndalojë atë regëtimë verbuese që fal jetë.
– Ç’ke, koce, që më ndalon kështu? Marazi të ka ngrirë kaq shumë, sa s’mund të më falësh?
Një valë butësie e dhembshurie që kurrë më parë s’e kisha ndier për atë trup të bëshëm, që gollomesh, i zhgënjyer, më rëndon mbi barkun dhe kofshët e shtrënguara, zëre se më shtyn ta lë penisin e tij. Por dora nuk më bindet dhe mblidhem sa një grusht mes seksit të tij dhe timit, e akulluar.
– Çfarë ke, Modesta, çfarë ke? Hapja zëmrën Karmines. Në ke vojtur e hequr aq shumë sa s’mund të falësh, Karmine të kupton.
– Jo, jo, vetëm se kam frikë, Karmine, frikë!
– Frikë nga se, moj bilë, s’të kuptonj.
– Limfë të re ndiej në pemën e vjetër, Karmine, e ndiej kur e prek.
– Ah, vetëm kjo na qënkësh! Me hak, ndjemë, moj bilë. Duhej të më kish rënë nër mënt, por kaq shumë po zhuritesha për ty, sa vetëm këndelljen time mendova.
Butësisht, u ngrit nga unë dhe u lëshua në shtrat krah meje.
– Ke hakë. S’dua të të vithis rrojtjen me një tjetër çilimi, ama mos më lër kështu. Kam dhimbë, e ndien sa i fortë është tharmi im. Ja, kështu, me duar e me gojë, më lehtëso. Por kur ta ndiesh që po
vij, largoje gojën se s’dua të të pështiroset.
Si dikur, me dorën e kujdesshme u prin udhën ledhave të mia. Kurrë s’e kisha puthur kështu dhe një valë e re ngrohtësie zbon akullsinë e mëparshme. Afshi ma pushton sërish kurmin dhe ndjesitë e mia drithërohen përnjëherësh me të tijat. Dhe tashti që tharmi i tij vlon e më ngjitet mes gjuhës dhe qiellzës, nuk mund ta lë dhe derdhem tok me të duke thithur atë farë të panjohur që buron nga thellësia e qenies së tij e vjen t’i shuajë etjen gojës së rreshkur nga epshi. Shije e athët dhe e ëmbël,
rrëshirë peme, ose qumësht i prerë burri, lindur edhe ai për të mëndur.
Seksi, tashmë i vogël, mbështetet i pafuqishëm mbi qimet kaçurrela e të ashpra. Zbavitem duke e ngacmuar me gisht. Si atëherë, nuk më kundërshton më dhe, si atëherë, çudi e emocioneve, më vjen për të qeshur.
– Pse më qesh nën buzë, moj koce kock’e fortë?
– Më duket qesharak kaq i vogël dhe pa forcë! Pastaj, Karmine, si s’e kisha vënë re më parë që këtu qimet janë më të errëta e s’ka as edhe një qime të bardhë?
– Po të shohç mirë, do të gjeç nonjë.
– Po jo de, asnjë për be, Karmine, as edhe një e vetme! Duken si flokët e Eriprandos.
– Ah, paskësh marrë na soji ynë, këtë do më thuaç? Mal ma bëre zëmrën.
– Karmine, si vallë, flokët i ke të bardha borë, kurse qimet këtu, të zeza?
– Po ç’të të them, moj bilë? Mbase jam gjysmë plak e gjysm’i ri, ç’të të them tjatër?
– Po poshtë sqetullës? Më lër të shoh, ngrije krahun.
Dalëngadalë shtegtoj nëpër gjithë trupin e tij. Edhe nën sqetull, të zeza sterrë i kishte, por mbi gjoks aty-këtu, mbinte ndonjë qime e bardhë.
– Ç’kraharor qimedendur ke, Karmine! Qimedendur e qimedredhur, kurse te krahët, si mëndafsh.
Dalëngadalë zbres poshtë atij trupi të bëshëm. Dua të shikoj fijet më të gjata. Dua të shikoj nëse është e vërtetë që janë të zeza, siç më ishin dukur para se të ngjitesha drejt shpatullave.
– Më ngjitesh e më zbret nëpër trup mu si maçok, moj koce! Leshrat e tua po më gudulisin. Ç’kërkon, a derman?
Pas atij shtegtimi të gjatë nga shpatullat te kyçet e këmbëve, mbështeta kokën mes krelave të zeza. Jam e lodhur, mbyll sytë dhe filloj të luaj sërish me tharmin e tij që, tashmë i kënaqur, zëre se rehatohet plotësisht mbi pëllëmbën e dorës sime.
– Qëparë, ishte bërë shumë i madh, tashti i vocërr fare. Si ndodh, Karmine?
– Po shko e pyet ullirin saraçin që mbeti duke na sajuar thagma. E ku merr vesh Karmine nga qejfet e mëmës natyrë!
– Asgjë, as edhe një, të gjitha të zeza janë qimet, Karmine. Sa vjeç je, plakush?
– Pesëdhjetë e tre do të bënem, në arritça ditën e të vdekurve.
– Ke lindur më dy të nëntorit?
– Po, moj koce, mu më dy të vjeshtës së tretë. Nënolja thosh se atë vit, si peshqesh, Karminen sollën të fjeturit. E kushedi pse, ajo plakë biskonjë, qeshte e englendisej kur mendonte kështu. Në krye, mua s’më puqej hiç kjo mesele, dhe për mote me radhë, botës jashtë, u thosha që kisha lindur më tre të vjeshtës së tretë. Mëpastaj, avash-avash s’ia vura më veshin dhe mu si nënolja, zura të shpotitja me të fjetur e me të gjallë, me Zot e me djall tok!
Përktheu: Aida Baro