Pablo Neruda
E humbëm edhe këtë muzg.
Askush nuk na pa sonte dorë për dorë
teksa mbrëmja e kaltër mbulonte botën.
Nga dritarja pashë
harenë e perëndimit tej maleve të largëta.
Herë-herë, si monedhë
më ndriçonte një copëz diell mes duarve.
Të ndërmendja me shpirtin e ndryrë
në atë trishtim që ti ma njeh.
Ku ishe ti atëherë?
Mes cilësh njerëz?
Çfarë thoshe?
Pse më mbështjell gjithë dashuria befas
kur i trishtuar jam dhe larg të ndiej?
Më ra nga duart libri që lexoj ngaherë muzgjeve
dhe si qen i plagosur bluza m'u struk te këmbët.
Gjithnjë, gjithnjë më largohesh mbrëmjeve
dhe rend drejt muzgut që fsheh statuja.
Përktheu: Aida Baro