Nga Wislawa Szymborska
Jam
dëgjuese e keqe për kujtesën time.
Më
kërkon t'i mbaj vesh zërin pareshtur,
por
unë s'rri në një vend, kollitem,
dëgjoj
e s'mbaj vesh,
dal,
kthehem dhe dal sërish.
Më
kërkon gjithë vëmendjen e kohën.
Kur
fle, fjollë i shkojnë punët.
Ditën,
has peripeci dhe mërzitet.
Me
zell më sugjeron letra të vjetra, foto,
cek
ngjarje disi të rëndësishme,
më
rikthen peizazhe që më kanë shpëtuar sysh,
i
popullon me të fjeturit e mi.
Në
rrëfimet e saj jam gjithnjë e më e re.
Gjë
e këndshme, po kujt i hyn në punë ky avaz.
Çdo
pasqyrë kumte të ndryshme më dërgon.
Kreshpërohet
kur unë shkund supet.
Atëherë
hakmerret e më valëvit gjithë gabimet e mia,
të
rënda, e pastaj të harruara fare lehtë.
M'i
ngul sytë, pret një përgjigje.
Më
ngushëllon pastaj, mund të kish shkuar më keq.
Do
që të jetoj vetëm për të dhe me të.
Aq
më mirë në një dhomë të errët, të kyçur,
por
në planet e mia ka përherë diell,
retë
e sotme, rrugët ditë pas dite.
Herë-herë,
s'e duroj dot shoqërinë e saj.
I
propozoj të ndahemi. Sot e përgjithmonë.
Atëherë,
mëshirëplotë buzëqesh,
e
di që edhe për mua do të ishte ndëshkim.
© Përktheu nga italishtja: Aida Baro