Nuk jam e re dhe kurrë s’do të plakem

Nga Maram al-Masri
(poete siriane)








Nuk jam e re dhe kurrë s'do të plakem.
I përkas një fisi grash
që kanë gazin e vogëlusheve
dhe nënqeshjen e pacipë të plakave,
flokë të gjatë e të çlirë,
sy të lashtë si Toka,
ku bukuria e brendshme s’ka të sosur.
Motra të burrave me
shpirt ujku e shqiponje,
qipuj gazmorë që kurrë
s’kanë hequr dorë nga loja.
Qenie që kohën përshkojnë
në lëvizje të përhershme,
ndër ethe kërshërie.
Nuk kam e kurrë s’do të kem moshën
që shfaqet në dokumente,
sepse nuk jam e re
e s’do të plakem kurrë.
Unë jam Përjetësia.




Përktheu nga italishtja: Aida Baro
photo by me, Maricel Museum, Sitges (SP)

Poezi nga Pablo Neruda

A e mban mend,
O e përgjumura nën hijen time,
Si vinte prej teje
gjumi,
Prej gjoksit tënd gollomesh,
çelur me kupat e tij binjake,
drejt detit, drejt flladit t'ujdhesës,
dhe unë i lirë lundroja
në tënden ëndërr,
mes detit e erës,
e prapë varguar e zhytur
në të kaltrën butësi
t'ëmbëlsisë sate?

Përktheu: Aida Baro

Photo by: Aida Baro

Portret gruaje

 Nga Wislawa Szymborska

Ajo duhet të jetë larmi.
Të ndryshojë, që asgjë të mos ndryshojë.
Është e lehtë, e padurueshme, e vështirë, e vyer.
Sytë, në lypset, i ka herë të kaltër, herë gri,
të zinj, të qeshur, me lot kot më kot.
Fle me atë si të ish gruaja e parë, e vetmja në botë.
Do t’i japë katër fëmijë, asnjë, një.
E padjallëzuar, por këshilltare e shkëlqyer.
E brishtë, por mbart çdo barrë.
Kokëkrisur, por do vijë në vete.
Lexon Jaspersin dhe revista femërore.
S’e ka idenë pse duhet vida e do të ndërtojë një urë.
E re, mbetet e re, gjithnjë ende e re.
Në duar mban një harabel krahthyer,
para për një udhëtim të largët,
një hanxhar, një kompresë dhe një gotë vodka.
Për ku rend, s’qenka lodhur?
Hiç fare, pak, e vdekur, s’ka rëndësi.
O e dashuron atë, o është kokëmushkë.
Në të mirë, në të ligë, për hir të Zotit.




Përktheu nga italishtja: Aida Baro

Photo: Antigone Kourakou