Nga Nazim Hikmet
GJETHE TË VDEKURA
Lajpcig, Shtator 1961
Gjethet që bien ma çjerrin shpirtin përbrenda
sidomos gjethet e rruginave
sidomos në janë gështenja të egra
sidomos në kalojnë vocërrakë
sidomos në qielli është i kaltër
sidomos në kam marrë, atë ditë
një lajm të mirë
sidomos në zemra, atë ditë,
nuk më dhemb
sidomos në besoj, atë ditë,
që ajo që dua më do
sidomos në atë ditë
ndihem në paqe
me gjindjen dhe me veten
tek shoh gjethet që bien, shpirti më çirret
sidomos gjethet e rruginave,
të rruginave të gështenjave të egra.
***
ÇKA KAM SHKRUAR PËR
NE ËSHTË KREJT E RREME
Çka kam shkruar për ne është krejt e rreme
Është malli im
rritur
në një pemë të paarritshme
është etja ime
nxjerrë
në dritë nga pusi i ëndrrave të mia
është vizatimi
përvijuar
mbi një rreze dielli
Çka kam shkruar për ne është krejt e vërtetë
është hiri yt
shportë
cit me fruta përmbysur mbi bar
është mungesa jote
kur bëhem
drita e fundit në qoshkun e fundit të udhës
është xhelozia ime
kur
rend netëve mes trenave me sytë e lidhur
është lumturia ime
lumë i
larë në diell që vërshon mbi diga
çka kam shkruar për
ne është gjithë e rreme
çka kam shkruar për ne është gjithë e vërtetë.
***
U ZHVESHA NGA IDEJA E VDEKJES
U zhvesha nga
ideja e vdekjes
gjethnajën e
qershorit ndër rrugina krahëve hodha
ajo e majit qe
paksa rinore për mua.
Gjithë një verë më
pret gjithë një verë në qytet
me gurët e vet asfaltin përzhitës
me arançatat e veta akullin e
vet
me sallat e djersitura të
kinemave
aktorët e provincës me zë të
plotë
me taksitë e veta
që zhduken
në ditët e mëdha
të largimeve
me pemët e tij në parkun Hermitazh
që si kuinta prej prej letre
ngjajnë
nën dritën e llambave
ndoshta me këngët
meksikane ose me tamtamët e Ganës
me poezitë që do të lexoj në ballkon
dhe me flokët e
tu paksa të shkurtuar.
Gjithë një verë në
qytet më pret
gjethnajën e
qershorit ndër rrugina krahëve hodha
u zhvesha nga
ideja e vdekjes.
DITËT JANË GJITHNJË E MË TË SHKURTRA
Ditët janë
gjithnjë e më të shkurtra
do të fillojnë
shirat.
Porta ime t’ka
pritur, kanat më kanat çelur.
Pse vonove kaq shumë?
Mbi tryezën time, ca speca jeshilë, kripë, pak bukë.
Verën që kisha
ruajtur në kanë
e kam pirë përgjysmë,
vetëm, duke pritur.
Pse vonove kaq shumë?
Por ja, mbi degë,
të arrira, të thella
ca fryte rënduar
nga mjalti.
Po rrëzoheshin pa
u vjelë
Po t’ishe vonuar dhe pak.
©Perktheu nga italishtja: Aida Baro