Nga Charles Baudelaire
Isha në udhë, mes
të sajës zallahi.
E hajthme e
shtatlastar, në zi, madhështi e dhembjes
një grua kaloi
aty pari! Me një gjest të pashoq
palën e petkut
të saj ngriti me dorë.
Ishte çaplehtë
dhe kryelartë, këmbët e saj
si të një
skulpture antike qenë. I ndërkryer, i trallisur,
pija në sytë e
saj jetëstuhishëm
ëmbëlsinë që
magjeps dhe kënaqësinë që vret.
që veç me një
vështrim nga vdekja më thirre,
më s’do të
t’shoh, pra, pos në tjetrën jetë
gjetkë, matanë,
larg – dhe vonë, e ndoshta askurrëherw?
Ti shpërfill
udhën ku shkoj unë, un’ udhën ku u zhduke ti;
E di që do të
të kisha dashur, e di që edhe ti e di!
A una passante
Ero per
strada, in mezzo al suo clamore.
Esile e alta,
in lutto, maesta di dolore,
una donna è
passata. Con un gesto sovrano
l’orlo della
sua veste sollevò con la mano.
Era agile e
fiera, le sue gambe eran quelle
d’una scultura
antica. Ossesso, istupidito,
bevevo nei
suoi occhi vividi di tempesta
la dolcezza
che incanta e il piaccere che uccide.
Un lampo... e
poi il buio! – Bellezza fuggitiva
Che con un
solo sguardo m’hai chiamato da morte,
non ti vedrò
più dunque che al di là della vita,
che altrove,
là, lontanto – e tardi, e forse mai?
Tu ignori dove
vado, io dove sei sparita;
so che t’avrei
amata, e so che tu lo sai!
© Përktheu nga italishtja: Aida Baro