Nga Ana Ahmatova
Ëndërr
E dija, ti po më
shihje n’ëndërr
Andaj gjumi s’po
më zinte.
Një dritëz e mugët
kaltëronte
e udhën më
printe.
Kopshtin e mbretëreshës
sodisje
Pallat’n’e saj të bardhë, kurorëderdhur
dhe portat arabeskash të zinj qëndisur
në hyrjet kumbuese gurëgdhendur.
Përpara ecje, mospërfillës ndaj rrugës
e mendoje: “Më shpejt, më shpejt,
Oh, sikur veç t’arrija ta gjeja,
të mos zgjohesha
para se ta prekja ”.
Dhe roja i të
bukurave porta
të thirri nga pas: “Ej, ku shkon?”
Kërkëllinte, po krisej akulli,
nën këmbë uji pis
i zi sterroste.
“Ky është liqeni, - mendoje –
në liqen gjendet një ishull…”
Por në terrnajën
e një hopi
një zjarr
kaltërosh vezulloi.
Tek u zgjove në
agun e ashpër
të një dite të shkretë, rënkove,
e për herë të parë
më thirre fort
në emër.
Mjalti i egër ka
shije lirie
Mjalti i egër ka shije lirie,
Pluhuri, shije rrezesh dielli,
Buzët e virgjëra, shije manushaqe,
dhe ari s’ka shije.
Luledjegësi ka shije uji
dhe dashuria,
shije molle.
Por njëherë e
mirë e kemi mësuar
Që gjaku veç
shije gjaku ka…
Më kot prokurori
romak,
Mes britmave
ogurzeza të plebejve
lau përpara
popullit duart,
e më kot mbretëresha
e Skocisë
fshinte stërpikjet
e kuqe
nga pëllëmbët hollake,
në terrin
mbytës të
pallatit mbretëror…
tablo: Blue lovers - Chagall
©Perktheu: Aida Baro