HANËS

Nga Giacomo Leopardi

O e hijshmja Hanë, tash po më ndërmendet

qi plot nji vit ma parë, mbi kët’ kodrinë

unë erdha plot vrevë prapë për të t’sodit’:

dhe varë ti rrije përmbi kët’ pyll,

bash si tash, që tërësej me dritë shkëlqen.

Po e marrtë e fërgëlluese prej vajit

që m’lindte nën qepallë, në drit’n e syve t’mi

fytyra jote shfaqej, se fort e ligsht

qe jeta ime: dhe ende asht, ojtnì s’ka ndryshue,

o e dashtuna Hanë. E gjith' më ndih

mbamendja, e përkujtimi i moteve

të dhembjes teme. Oh sa kandshëm rrjedh

në t' ri, kur ende e madhe

asht shpresa dhe e shkurtë udh’e kujtimit,

ndërmendja e gjanave të shkueme,

ende e trishtë asht, e angushtia zgjat!

Përktheu: A. Baro

p.s. Një përpjekje modeste e ndoshta e paarrirë për ta përkthyer në gegnisht. :)


Alla luna

O graziosa luna, io mi rammento
Che, or volge l'anno, sovra questo colle
Io venia pien d'angoscia a rimirarti:
E tu pendevi allor su quella selva
Siccome or fai, che tutta la rischiari.
Ma nebuloso e tremulo dal pianto
Che mi sorgea sul ciglio, alle mie luci
Il tuo volto apparia, che travagliosa
Era mia vita: ed è, né cangia stile,
0 mia diletta luna. E pur mi giova
La ricordanza, e il noverar l'etate
Del mio dolore. Oh come grato occorre
Nel tempo giovanil, quando ancor lungo
La speme e breve ha la memoria il corso,
Il rimembrar delle passate cose,
Ancor che triste, e che l'affanno duri!