MIRAGGIO (Poesie scelte)

Di Arb Elo

(Poesie scelte dalla raccolta “Miraggio” - Aprile, 2011)

 

Le stesse

Le stesse parole ho nella mente,

ancora, dopo, adesso, poi, Dio,

con esse cerco di tessere e intessere

come un dito da vecchio

che tocca il rosario con la stessa ruga.

Con esse cerco di tessere tela, fumo, maschere,

perché mi vediate e non mi riconosciate.

Di me stesso son vestito,  come un doppio nodo,

mi son nascosto dietro di essa, assieme all’ombra...

siamo in due, perché il primo è

il più triste di tutti i numeri,

lo spaventapasseri senza testa in campagna,

l’ultimo dinosauro e la mente.

Se vuoi sapere chi sono,

vieni a vedermi mentre dormo...

 Të njëjtat

Të njëjtat fjalë kam ndër mend,
prapë, pastaj, tash, përpos, Hyj,
me to thur e thur si gisht plaku,
që prek tespijet me po atë rrudhë,
Me to thur pëlhurë, tym, maska
të më shihni e mos t’më njihni...
Vesha vetveten, dyfish si nyje,
u fsheha pas saj tok me hijen,
u bëmë dy, se njëshi është
më i trishti nga tërë numrat,
Dordoleci pa kokë në fushë,
dinozauri i fundit dhe mendja.

Në do të dish se kush jam,
eja e më shih kur të fle...

                  ***

Meglio se si rimane dentro

Meglio se si rimane dentro

chiudendo le persiane

serrando le palpebre,

in questi giorni che ci sono rimasti.

In una terra straniera,

dove non conosciamo la lingua,

in una piccola casa

senza soffitto, con un pozzo.

Al manicomio forse.

Meglio non uscire per qualch’anno,

Lì c’è da mangiare

e posto per dormire.

Come uccelli nella gabbia

che vanno avanti e indietro senza sosta.

Avere solo l’un l’altro

in tedio e nostalgia.

Il sudario vestito,

cosi, senza una ragione,

guardiamo

la follia del mondo.

Ed aspettiamo la fine

mano nella mano,

come i sogni il risveglio,

come le lancette il tempo....

Të rrinim brenda

Të rrinim brenda,
mbyllnim perdet,
qepnim qepallat,
këto ditë që mbetën.

Në një vend të huaj,
ku nuk dimë gjuhën,
Në një shtëpi të vogël
pa tavan, me pus.

N`çmendinë mbase
e s`dalim ca vjet,
për të ngrëne ka
e për të fjetur. 

Si zogj në kuvli
që sillen vërdallë,
Vetëm njëri tjetrin
në mërzi dhe mall.

Veshur qefinë,
Ja kështu, kot,
Të bëjmë sehir
marrinë në botë.

E t’presim fundin
dorë më dorë,
si ëndrrat zgjimin,
si akrepët orën...

© Traduzione di: Aida Baro