VETVETES

Nga Giacomo Leopardi

Tash përngaherë do të prehesh,
e lodhura zemra ime. Sosi ëndrr’ e skajshme,
që t ‘përjetshme e pandehja. U sos. Thellë e ndiej,
brenda nesh, iluzioneve t’shtrenjta
jo vec shpresa, edhe dëshira u është shuar.
Prehu përgjithmonë. Shumë
hoqe. Kurrgjë s’i ka hak
reg'timat e tua, më t’voglin ofsh s’e meriton
dheu. Hidhërim e mërzi
jeta, kurrgjë tjetër s’qe. Dhe baltë është bota,
pusho tashmë. Përpëlitu
për t’mbramen herë. Sojit tonë, vec vdekjen
fati i blatoi. Tashmë përçmo
veten, natyrën, Fuqinë
e ligë, që fshehtas, në kurriz të të gjithëve sundon
dhe mbi kotësinë e pafund të gjithçkaje.




A se stesso

Or poserai per sempre,
Stanco mio cor. Perì l'inganno estremo,
Ch'eterno io mi credei. Perì. Ben sento,
In noi di cari inganni,
Non che la speme, il desiderio è spento.
Posa per sempre. Assai
Palpitasti. Non val cosa nessuna
I moti tuoi, nè di sospiri è degna
La terra. Amaro e noia
La vita, altro mai nulla; e fango è il mondo
T'acqueta omai. Dispera
L'ultima volta. Al gener nostro il fato
Non donò che il morire. Omai disprezza
Te, la natura, il brutto
Poter che, ascoso, a comun danno impera
E l'infinita vanità del tutto


© Përktheu: Aida Baro