Hija

Nuk ka dy kodrina të njëllojta, por ngado mbi tokë fusha është e njëjtë. Dhe po ecja në një udhë fushe. Pyesja veten, por pa ndonjë rëndësi të madhe, në mos vallë ai manastiri atje përtej do t’ ish i volitshëm për paqen e shpirtit tim?

Pa ndonjë rëndësi të madhe?! Cili, manastiri apo paqja e shpirtit? Apo të dy tok tashmë nuk kishin më asnjë rëndësi?

Për herë të parë, e pata parë e vizituar atë manastir në shoqërinë e ca njerëzve gazmorë, e ndoshta asokohe më qe mbushur mendja se dhe unë bëja pjesë tek njerëzit që e jetojnë jetën si t’u vijë, që u thoshin bujrum të mirave dhe të këqijat i kalonin fol e qesh, thuajse të pamposhtur.  Them më qe mbushur mendja, sepse përgjithësisht jam një krijesë frikacake, e dobët, që fshihem pas fijes kashtës, mjaft të mos lëndohem. Të paktën, kështu jam tani dhe nuk  e di nëse vërtet kam qenë kësisoj dhe asokohe, apo ngjarjet që erdhën më pas, e që ndryshuan krejt rrjedhën e jetës sime më bënë të tillë. Po ç’rëndësi ka si kam qenë asokohe? E rëndësishme është që ai manastiri atje përballë, ngritur në atë ishullth të vogël, krejt të gjelbëruar, mes qiparisash, me një emër fort të bukur, që qëndron krah për krah me një tjetër ishullth, pakëz më të vogël, por krejt i kundërt me të parin, pa një hije peme gjëkundi, me ca shkurre thatanike tek-tuk, shkrep e shkëmb, shkreti e strall anë e qoshe, po më grish.

Tash, e gjendur përballë tyre, më këtë anë të detit, ku toka e tharë, e zbardhur vende-vende nga kripa, e zhuritur dhe e çarë nga thatësia, me një bimësi rrjepacuke e të pluhurosur, rrekem të kuptoj se pse jam shndërruar në hije të hijes sime dhe... të marr një vendim.

Unë dhe hija ime... që dergjet superënë nën këmbët e mia, herë para, herë pas meje, herë majtas e herë djathtas, shtrohemi shpesh në biseda të gjata me njëra-tjetrën.  Duhet thënë që hija ime është një llafazane e bezdisshme, një grua e dalë mendsh, që s’i mbyllet goja kurrë, madje dhe kur biem në shtrat, të dyja të përqafuara, ajo vazhdon dërdëllit për ca ëndrra, për ca plane, për një dashuri të re, për një flirt që mund të kish ndodhur sikur unë të mos isha treguar aq noprane, për... gjepura pa fund, me një fjalë! Kur e kur, mundohem të mos ia vë veshin, e lë në sfond dhe e zëvendësoj me zhurmën e televizorit, por ajo ka një këmbëngulje të habitshme, kokëmushkë e pandreqshme.

Natë për natë, më duhet ta vë në gjumë duke i lexuar historira nga më të ndryshmet. Me të mbyllur sytë ajo, unë lëshoj librin në dysheme, shuaj dritën, e shtrihem me shpresën e mirë që Dashtë Zoti, ajo nuk do të ngrihet në zemër të natës, e lemerisur nga makthet dhe haluçinacionet.

Po sot, këtu përballë kodrinave, edhe asaj të marrës i janë sosur fjalët, është nemitur krejt. E unë s’jam mësuar me kësi vetmie shungulluese.

- Hë, - i them, - si thua, sikur të mbylleshim atje? – ndërsa bëj me kokë për nga manastiri. - E di, ka dhe një emër fort të bukur ai manastir, quhet Manastiri i Hyjlindëses, mandej përfytyro ç’kënaqësi do të ishte të qëndronim atje, në heshtje, duke soditur ikonat dhe afresket, do të ndjenim kundërmimin aromëmirë të temjanit, do të vështronim lojën lozonjare e drithëruese të dritës së qirinjve, do të luanim kukamçehtas me fashat e dritës që hyjnë nga anijatat... mandej gjelbërimi i natyrës... qiparisat, deti nga të katra anët...

-E sa do të rrimë atje? – më pyet hija ime me një zë të mekur.

-Sa të jetë jeta, - gjegjem sakaq dhe në çast vetëm nga ideja kurmin ma pushton një prehje e pafund, thuajse një blatim hyjnor të kish zbritur nga lart.

-Sa të jetë jeta? – përsërit ajo me një mërmërimë tmerri dhe dridhet. Dridhjen e saj më tepër se e shoh, e ndjej kur më përfshin këmbët dhe bëhem akull gjer në majë të flokëve. Kthej kokën, ajo qe tkurrur e mpakur, si një plakë gërmuqe.

-Ç’pate? - e pyes, - nuk të pëlqen? Aty do të jemi të sigurta, do t’i kalojmë të qeta, pa patur frikë nga asgjë këto ditët e fundit që na kanë mbetur dhe sytë më marrin një shkëlqim thuajse marrok. E harroj për pak hijen time, por pas krahëve dëgjoj një kuisje të lehtë, si të një koneje ledhatare.

- Nuk... do të shohim.... më njerëz...? Nuk... do të dalim më... të shëtisim udhëve të qytetit dhe... dhe...  në ditët me shi të luajmë në pellgjet e ujit? Po nëpër festa nuk do të shkojmë më? Po ti më premtove që do të udhëtonim kudo nëpër botë?!   Po me shoqet tona nuk do të takohemi më? Po borën që unë s’e kam parë asnjëherë? Po Dashurinë... dashurinë nuk do ta njohim dot më?  – vijonte ajo me pse-të e saj të pasosura dhe unë u habita sesi zëri i saj nga një angullimë e dënesje po shndërrohej gjithnjë e më tepër në një klithmë të thekshme dhembjeje. Edhe unë u përkula më dysh nga dhembja. Në fakt, ato qenë shpeshtuar shumë kohët e fundit dhe hapjet me grushta që merrja, nuk bënin gjë tjetër veçse më shtonin dozat e nervozizmit para se t’i pija, që pasoheshin nga topitja e trupit  dhe e mendjes, po ku do t’ia dijë hija ime tullace! Ajo do festa! Do miq! Do hare! Do jetë!

Ndërkaq, muzgu ka rënë, hëna e plotë me një shkëlqim meit, që kur e kur nxjerr krye mes reve të zeza, lëshon hijen e saj rrethore mbi dy vëllezërit ishuj. Nga njëra anë manastiri me emrin e paqtë të Hyjlindëses dhe qiparisat, që tashmë ngjajnë si katallanë të frikshëm e fantazmagorikë dalë nga legjendat e përrallat, nga ana tjetër, ishullthi shkëmbor, i pabimësi, që ngrihet si murg deti dhe unë përballë tyre mbi urën e drunjtë. Pas meje, hija më thërret drejt dritave të festave.