Kujtimet

Nga Giuseppe Ungaretti

Kujtimet, pafundësi e humbur,

Të vetëm e tok përballë detit, i paepur

Ndër ofshamash të pafundme…

Deti,

Zëri i një madhështie lirie,

Pafajësi armike për kujtime,

Vrik fshin gjurmët e buta

Të një mendimi besnik…

Deti, ledhat e tij të plogëta

Sa t’vrazhda dhe sa, sa pritje,

Dhe në shuarjen e tyre

ngaherë e pranishme, ngaherë e përtërirë,

mendim që pret në beh shuarja…

Kujtimet,

Rikthimi i zbrazët

I rërës që derdhet

Pa peshë mbi rërë,

Jehona të befta zvarritëse,

Pa zë, jehona lamtumire

Çastesh që ngjanin të lume…

Në shqip: A. Baro