Nga Fabrizio de André
Dhe ja, stina e dashurisë sate
nuk është më kjo pranverë
por në ditët e vjeshtës sate
ruan butësinë e një buzëmbrëmje'.
Sikur një mëngjes mes flokësh
do të gjesh paksa dëborë,
në kopshtin e dashurisë sate
do vij të mbledh luleborë.
Kalon kohë përmbi kohë
por ti frikë mos ki aspak
duket rend porsi era
por jo, koha ngut nuk ka.
Qaj e qesh si atëherë
qesh e qaj përsëri,
çdo hare edhe çdo brengë
në dritën e një ore i gjen tani.
No comments:
Post a Comment