Nga Renzo Paris
Sot që toka dergjet ndër ethe
planeti im i brendshëm
përshkohet nga sy të verdhë
shkatërrimi. Është kujtesa
planeti që po vdes, mbart ikona
në lëvizje, njerëz të dashur
që davariten. Teksa bares
në dhomë e fshik si i verbër
brinjët e librave, ndihem
në një planet ku e ardhmja janë
stinët e shuara dhe e sotmja
është tashmë lëndë kujtese.
Po a mund të shpëtohet bota
sërish e ngaherë nga sytë e një fëmije?
Përktheu: Aida Baro